چکیده:
پیش از هرچیز بر راقم این سطور فرض است که پیرایة ابهام و اجمال از چهرة مفاهیم اصلى و محورى تحقیق حاضر بزداید. محقّقان عرفان‏پژوه دربارة حدود و ثغور مفهومى و مصداقى اصطلاح «تجربة عرفانى» آراى گوناگونى ارائه کرده‏اند. این مقاله جایگاه قضاوت دربارة این آرا نیست. براى پرداختن به مباحث اصلى مقاله، مرادمان از تجربة عرفانى در تحقیق حاضر را، صرف‏نظر از برخى تأمّلات، چنین بیان مى‏کنیم: الف) تجربه‏اى که در آن وحدت (=عینّیت) یا اتحاد تام با همة موجودات یا با واقعیتى متعالى ادراک مى‏شود و تمایز میان فرد صاحب تجربه و متعلّقِ تجربه یک‏سره از میان بر مى‏خیزد؛ یعنى «منِ» صاحب تجربه، به تمامه در همة موجودات یا در یگانه موجود، مُنجذب و مُستهلَک مى‏شود و دوگانگىِ عالم/ معلوم، رخت بر مى‏بندد (انجذاب تام) و ب) تجربه‏اى که در آن وحدت یا اتحاد با همة موجودات یا با واقعیتى متعالى ادراک مى‏شود، اما در حال و زمانِ تجربه، آگاهى از تمایز میان «خود» یا فرد صاحب تجربه و متعلّقِ تجربه برقرار است؛ یعنى فرد به‏عنوان ادراک‌کننده‏اى متمایز، در برابر همة موجودات یا واقعیتى متعالى قرار مى‏گیرد و به‌عبارت دیگر، «من» با همة موجودات یا با واقعیتى متعالى مواجه و روبه‏رو مى‏شود و در محضر آنهاست (انجذاب ناقص)
 

دانــلود