چکیده:
روزگار کنونی را می توان عصر بازگشت ادیان نامید. تمام ادیان جهان با پردازشی نو، به عرصه فرهنگ عمومی بازمی گردند. هر روز روایت و برداشتی تازه از ادیان گوناگون به بازار فرهنگ جهانی وارد می شود و گروهی از مردمان را شیفته خود می سازد. از ادیان ابتدایی، که با عنوان کلی شامانیسم شناخته می شوند، تا ادیان ابراهیمی؛ از ادیان خاور دور، همانند بودیسم و تائوئیسم، تا ادیان باختر که در میان بومیان رنگین پوست قاره آمریکا رواج دارد، همگی مجالی برای خودنمایی و ابراز وجود یافته اند. و جای این پرسش باقی است که به راستی انسان معاصر را چه می شود که با این همه پیشرفت علمی و تکنولوژیکی بعد از انکار خدا و عالم غیب و روی گردانی از ادیان و معنویات، این گونه سبک سر و شیدا به سوی ادیان تحریف شده و خرافات پوسیده و صد البته به ندرت دین راستین، روی آورده است ؟ و چگونه است که تمام این ادیان و جریان های معنویت گرا را همانند می انگارد و گویا هیچ تمایزی میان آنها ندیده و قدرت سنجش و ارزیابی آنها را ندارد ؟ پاسخ این است که انسان فطرتی الهی دارد و هرچه بکوشد تا ندای خداوند را در درون خود خاموش سازد موفق نخواهد شد. فطرت، او را به خداوند یکتا می خواند و او تشنه تجربه یگانگی و وابستگی و تعلق به اصل هستی خویش است؛ پدید آورنده ای که هویت حقیقی و اصل وجود انسان از او و در حرکت به سوی اوست؛ « ﴿یا أَیُّها الإِنْسانُ إِنَّک َ کادِحٌ إِلی رَبِّک َ کَدْحاً فَمُلاقِـیهِ ﴾ ».[1] انسان مدرن با این که به پندار خود به بلوغ رسیده بود و دیگر نیازی به توجیحات ماورای طبیعی عالم نداشت و با خرد و دانش خود می توانست همه مسائل را حل کند، در نیمه دوم قرن بیستم در همه ادعاهای عصر روشن گری شک کرد، و با تمام وجود، در زندگی مدرن خویش احساس خلأ نمود و به دین و معنویت بازگشت.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد