چکیده:
تقسیم علم به حضوری و حصولی از ابتکارات فلاسفه اسلامی است. اولین بار ابن سینا به این تقسیم اشاره کرد و پس از او شیخ اشراق به گونه ای شفاف بر این تفکیک تصریح کرد و از آن بهره برد . و واژه حضوری را برای قسیم علم حصولی وضع نمود. طق تعریف معرفتی که از این دو علم ارائه می شود، علم حضوری علمی است بدون واسطه صورت حاکی و شناختی است که در آن واقعیت معلوم نزد عالم حاضر می شود اما علم حصولی معرفت است با واسطه صورت حاکی از همین جاست که مهمترین تفاوت این دو علم رخ می نماید. خطاناپذیری علم حضوری و خطا پذیری علم حصولی که ناشی از وجود واسطه در این قسم از علوم است. بدین سان معرفت حضوری، معرفتی یقیینی و صادق خواهد بود اما شناخت حصولی نیازمند اهراز صدق و اثبات مطابقت با واقعاست. به دنبال این مباحث، این پرسش در ذهن کل می گیرد که آیا رابطه میان علوم حصولی و حضوری وجود دارد؟ و آیا می توان شناختهای حصولی و خطاپذیر و غیر یقینی را بر معارف حضوری خطاناپذیر و یقینی مبتنی کرد. و از این رهگذر صدق و اعتبار علوم حصولی را تضمین کرد؟ مرحوم علامه طباطبایی اولین کسی بود که به این رابطه تصریح نمود و بحث ارجاع علوم حصولی بر حضوری را مطرح ساخت در این پژوهش پس از ذکر مقدماتی بر آنیم تا معانی و تفاسیر مختلفی که از ارجاع علم حصولی به حضوری ارائه شده است را بیان کنیم و همه روابط ممکن میان علوم حصولی و حضوری را به تصویر بکشیم تا ابتنای علوم حصولی بر حضوری را فی الجمله اثبات نموده و گامی در مسیر حل مسئله مطابقت در علوم حصولی برداریم.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد