چکیده:
مبانی صحت و ارزش معرفت شناختی علم حصولی، علم حضوری است. علم حضوری مبتنی است بر معنایی بسیط از عینیت که بدون واسطه در ذهن فعال شناسا حضور دارد. از دیدگاه فیلسوفان مسلمان، علم حصولی تکیه گاه خوبی برای معرفت شناس نیست. چرا که با مشکل ضمانت صدق مواجه است. این امکان فقط در علم حضوری برای ما متصور است نه در علم حصولی چون در علم حضوری خطا قابل طرح نیست. از آنجا که در علم حضوری حقیقت عینی معلوم هست و جایی برای صورت و معلوم بالذات نیست، مسئله حکایت، مطابقت، صدق و کذب قابل طرح نیستند. دلایل خطاناپذیری علم حضوری عبارتند از عدم واسطه (صورت)، اتصال وجودی(اتحاد عالم با معلوم)، اتحاد علم و معلوم، عدم اتصاف به قواعد منطقی و مفهومی، بازگشت علم حصولی به علم حضوری. در پاسخ به تمام شبهات علم حضوری می توان گفت: علم حضوری نهفته است؛ علاوه بر این ذهن عبعد از علم حضوری یا حصولی، یک تفسیر از آن ارائه می دهد که گاه این تفسیرها با خود آن علم حصولی نیز تطابقت ندارند. باید میان علم حضوری و علم حصولی همراه آم که یا تعلیل و علت یابی اند یا تعبیر و تفسیر، تفکیک کرد و از تعمیم احکام یکی به دیگری خودداری کرد. با این حال شخصی بودن علم حضوری مانع انتقال فهم و بین الاذهانی بون آن نیست. ذهن همواره مانند داستگاهی است خودکار که از یافته های حضوری عکس برداری می کند و صور و یا مفاهیم خاصی را در خود فراهم کرده بایگانی می کندسپس بر اساس دانسته های خود، آنها را تفسیر و تبیین می نماید و علت پیدایش آنها را می کاود و به تجزیه و تحلیل می پردازد . این فعالیتهای ذهنی که بسیار سریع انجام می گیرند، غیر از علم حضور اند. اما تقارن و همزمانی آنها با علم حضوری منشا اشتباه می گردد. بدین سان اشخاص آنچه را با علم حضوری می یابند واقعیت و هستی شان است منهای ماهیت و مفاهیمی هممچون مجرد یا جوهر یا مدبر بدن بودن. در مرتبه علم حضوری به خود، حتی مفهوم من نیز علم حصولی است. واژگان کلیدی: علم حضوری، معرفت شناسی، خطاناپذیری علم حضوری، علم شهودی، معرفت بی واسطه

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد