چکیده:
پایه و بنیان شکل گیری علوم مختلف مبتنی بر منطق و روش های است که چگونگی تجزیه و تحلیل واقعیت ها را مشخص می سازند. از جمله آنها منطق تکوینی است که دورکیم در علم اجتماعی خویش مدعی استفاده از آن است، به این معنا که در تحقیق واقعیت های اجتماعی لازم است از ساده ترین نمود پدیده های اجتماعی آغاز نماییم تا از این طریق بتوان به انکشاف واقعیت های پیچیده در اجزای ساده دست یافت که این امر با نگاه به اصول فلسفی حکمت متعالیه رویکرد متفاوتی را رقم می زند. مقاله پیش رو با استفاده از روش کتابخانه ای و به شیوه اسنادی درصدد است نشان دهد که هرچند توجه به منطق تکوینی در حکمت متعالیه موضوعیت دارد اما نادیده گرفتن سایر سطوح معرفتی که نقش پررنگ درتولید و پیشرفت علم دارند باعث تقلیل گرایی، نسبی گرایی و... است. در حکمت متعالیه هم بستگی طولی ادراکات، تنوع روشی، توجه به قصد کنشگران، توجه به اصول عقلی و ارتباط وثیق علم با متافیزیک شکل می گیرد و از این طریق ثبات علم و حقیقت محوری آن با بازگشت به باورهای پایه تضمین می گردد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد