چکیده:
وصیت از جمله تصرفاتی است که شخص برای بعد از حیات خود انشاء می‌کند و از اینرو در برابر منجزات یعنی تصرفات زمان حیات انسان قرار می‌گیرد. آن چه که عرف و عادت گواهی داده، احسان نهفته در بطن این ماهیت حقوقی است؛ احسان که در تعریف خود، مقابل عدوان قرار می‌گیرد عبارت است از فعل یا ترک فعلی اختیاری که قابل ستودن و ستایش باشد و بدیهی است که موصی نیز در زمان انشاء این ماهیت، بر پایه احسان به خلق موجود موردنظر خود پرداخته است و به عبارتی، استیفای حق برای بعد از وفات ابتداءً مدنظر موصی بوده است نه استدامتاً با نگاهی به سابقه فقهی این ماهیت و مقایسه آن با قانون مدنی حاکم بر نظام حقوقی فعلی، با اختلاف نظراتی در خصوص عقد یا ایقاع بودن ماهیت مذکور، علی‌الخصوص در مورد وصیت تملیکی مواجه می‌شویم که در مواردی، بدون تغییر در قانون مدنی فعلی رخنه کرده است. به طوری که عده ای در تعیین ساختار حقوقی، آن را عقد و عده ای نیز آن را ایقاع دانسته اند. بدیهی است که موضع قبول در مقابل ایجاب، بحثی است که در قلمرو عقود مورد بحث قرار گرفته و در ساختار ایقاع، موضع قبول جایگاهی نخواهد داشت؛ ساختار حقوقی متفاوتی که در نظام فعلی برای عقد و ایقاع ترسیم شده است، حکومت قواعدی را می‌طلبد

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد