چکیده:
رسالت جهانی قرآن در هدایت بشر مستلزم به‌کارگیری زبانی است که بتواند با همه آن‌ها سخن بگوید بنابراین چیستی زبان قرآن مسئله‌ای است که این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی بر ص طبیعی و تعالی معانی بودن زبان قرآن؛ و صاشتراک معنوی بودن زبان دین (گزاره های کلامی)، بر اساس ویژگیهای قرآن و مبانی تفسیری و علمی مرحوم علامه طباطبایی و شاگردان برجسته ایشان؛ آیت‌الله مرتضی مطهری، آیت‌الله جوادی آملی، آیت‌الله محمدتقی مصباح، تاکید دارد. نظریه‌های زبانی مطرح در قالب‌های نامعناداری، معناداری، نامعرفت‌بخشی و معرفت‌بخشی زبان دین و زبان قرآن، نظریه هایی است که در مبانی زبان‌شناسی قرآنی علامه و شاگردان، از جمله؛ الهی وقدسی بودن قرآن درلفظ و معنا، معناداری و معرفت‌بخشی متن قرآن، عربی مبین بودن زبان قرآن، دارا بودن معانی باطن علاوه بردلالت ظاهری مفاهیم قرآن، جامعیت در محتوا، جهانی بودن درگستره مخاطبان، جاودانگی درگستره زمان، استقلال دردلالت، هدایت م‌آلی، مؤلف محوری درفهم متن، دربرداشتن مفاهیم ثابت و متغیر، و فطری بودن آموزه های قرآن، مورد نقد و بررسی قرار گرفته است که نتیجه آن، تعیین مفهوم دقیق‌تری از زبان قرآن درکارساخت ارتباطی و دلالی واژگان، عبارت‌ها و جمله‌ها و نیز کل متن قرآن در مقام مواجهه با مخاطبان خود است. بر اساس یافته‌های این تحقیق، تفکیک عرصه شناخت زبان قرآن در دو اسلوب؛ صاسلوب بیانی و صاسلوب دلالی ، مورد تاکید است که پذیرش دو زبان یکی صزبان طبیعی در مقام اسلوب وکارساخت صبیانی و لفظی قرآن و دیگری، صزبان تعالی معانی در مقام کارساخت صدلالی و معنایی قرآن از منظر علامه و شاگردان مورد انتظار است. واژه‌های کلیدی: زبان دین؛ زبان قرآن؛ اشتراک معنوی؛ زبان طبیعی؛ زبان تعالی معانی؛ علامه طباطبایی؛ مرتضی مطهری؛ عبدالله جوادی آملی؛ محمدتقی مصباح یزدی.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد