چکیده:
انسان جسم مادی و روح ملکوتی دارد و برای سلامتی جسم مادی نیازمند دانش پزشکی و برای سلامتی روح نیازمند دانش اخلاق است و با توجه به اولویت تزکیه نفس نسبت به رفتار بیرونی، اگر رابطه پزشک و بیمار در چارچوب ارزش های اخلاقی و معنویت باشد، می توان به سعادت جسم و جان در فرد و جامعه امیدوار بود، در غیر این صورت فرد و جامعه دچار آسیب می گردد. در مکتب اخلاقی اسلام، که مبتنی بر عقل و وحی می باشد و با فطرت و طبیعت آدمی هماهنگ است،رابطه پزشک و بیمار بر پایه آیات قرآن و روایات پیشوایان دینی استوار است و اندیشمندان مسلمان در تمدن اسلامی، بر همین پایه و اساس عمل کرده اند. رابطه پزشک و بیمار،رابطه میان دو انسان مکلف است و باید تابع قانون الهی یعنی در چارچوب فقه و حقوق اسلامی تعیین شود و رابطه اخلاقی میان آن دو،از مباحث مهم اخلاق پزشکی و مورد توجه پژوهشگران است و منابع ارزشمند آیات قرآن و روایات پیشوایان و نظر اندیشمندان مسلمان همچون رازی و رهاوی در این موضوع می تواند راهگشا باشد. بر همین اساس اخلاق فردی پزشک در تعامل با بیمار باید با نگاه متعالی و نوعدوستی همراه باشد از حسن خلق برخوردار باشد و در زمینه ی اخلاق حرفه ای نسبت به بیمار باید حقیقت گو باشد، رازدار باشد، به مسائل روحی و اعتقادات بیمار احترام گذارد، در اقدامات خود کسب رضایت نماید و عدالت را در هر حال رعایت کند تا شایسته این حرفه مقدس گردد. و در موردی که در اجرای اخلاق حرفه ای دچار تزاحم گردد، باید با روش تحلیل مبتنی بر عقل، تزاحم های علمی را با تشخیص اهم و مهم، حل کند، یعنی اهم را انجام د هد و به ناچار دست از مهم بشوید، اما آنچه پزشک همواره باید مورد توجه داشته باشد این است که خود را به اخلاق الهی زیور دهد تا هم چون حکیمان دوران تمدن اسلامی،الگو باشد و حرفه خود را راهی برای کسب کمال و تعالی معنوی قرار دهد. واژگان کلیدی: اخلاق،پزشک، اخلاق فردی، اخلاق حرفه ای،اخلاق پزشکی.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد