چکیده:
سالمند در خانواده، موهبتی الهی و گوهری گرانبها در صدف زندگی و صندوقچه اسرار تاریخ است که از نگاه نافذش، بصیرت می‌درخشد و قلبش جز محبت و یاد خدا چیزی در خود ندارد؛ از این رو سالمندان زمینه فیض الهی را فراهم می‌کنند و وجودشان برکت است؛ چنانکه رسول اعظم(ص) فرموده است: «الْبَرَکَةُ مَعَ‏ أَکَابِرِکُمْ‏؛^[1] وجود پیران سالخورده بین شما، باعث افزایش فیض ربوبى و بسط نعمت‌هاى الهى است». کهنسالان، عمری تجربه‌ها کسب کرده و در مدرسه زندگى درس‌هایى را فرا گرفته‌اند. آن‌ها اگر چه از جهت جسمانى ناتوان شده و قدرت فعالیت و تحرک را از دست داده‌اند، ولى از نظر معنوى تجاربى ارزنده‌ای دارند، نیک و بد‌ها را مى‌فهمند و مسائل را بهتر تجزیه و تحلیل مى‌کنند. آن‌ها مى‌توانند مانند رهبران روحانى، هادى‌ دیگران باشند و جوانان و میانسالان را به خیر و سعادت‌شان راهنمایى نمایند؛ همان‌گونه که امام صادق(ع) فرموده است: «الشَّیْخُ‏ فِی‏ أَهْلِهِ‏ کَالنَّبِیِ‏ فِی‏ أُمَّتِهِ‏؛^[2] وجود پیر سالخورده در خانواده‌اش همانند پیغمبر الهى است در بین امتش». از منظر آیات و روایات، سالمندان دارای کرامت هستند و باید به عواملی که موجب توجه به این کرامت می‌شود؛ بیشتر پرداخته شود تا جامعه نسبت به این قشر ارزشمند و دلسوز التفات و عنایت بیشتری داشته باشد.   [1]. محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج ‏72، ص 137.        [2]. محمد بن احمد فتال نیشابوری، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج ‏2، ص 476.

دانــلود