چکیده:
انکار ناپذیری وجود ادیان متعدد از طرفی و بطلان حقانیت ادیان در عرض یکدیگر (پلورالیزم دینی از جنبه ی نظری) که به واسطه ی ادله ی برون دینی و درون دینی اثبات می شود. انحصار گرایی در باب حقانیت را نتیجه می دهد که با توجه به ملاک هایی چون بنیاد الهی، تحریف ناپذیری، نسخ ناشدگی و خرد پذیری می توان دین حق را از غیر حق بازشناخت. بنابراین هر دین در دوره خود حق است و با آمدن دین مبین اسلام، ادیان پیشین منسوخ شده و ملزم به پیروی از این دین هستیم. نجات اخروی امری ذومراتب است که بالاترین درجه آن وصول به مقام مقربین و پایین ترین درجه اش رهایی از دوزخ می باشد. پیروان دین حق بسه به مرتبه ی ایمان و میزان اعمال صالحشان به مرتبه ای از نجات نائل می شوند و پیروان دیگر ادیان، اگر چه از نظر فقهی در اسلام کافر معرفی می شوند، اما به لحاظ کلامی کافر قاصر و کافر مقصر تقسیم گشته و سرنوشت اخروی گروه اول که کفر آن ها نه از روی عمد بلکه در اثر عذر و قصور است با گروه دوم که در عین شناخت حق و حقیقت با آن عناد می ورزند. متفاوت است به طوری که گروه اول، مشمول رحمت واسعه ی خداوند واقع شده و از مرتبه ای از نجات برخوردار می شوند اما گروه دوم سرنوشتی جز عذاب الهی ندارند. بنابراین از نظر اسلام حقانیت غیر از نجات بوده و رابطه ی لزومی بین ان ها برقرار نیست به این معنا که صدر اسلام در باب حقانیت انحصارگرا اما در باب نجات شمول گرا می باشد و حداقل چیزی که از اصولی چون رحمت واسعه ی خداوند، اصل عذر و قصور و... می توان برداشت نمود، امکان نجات اکثریت است. واژگان کلیدی: حقانیت، نجات، دین، پلورالیزم

دانــلود