چکیده:
با ظهور صفویان و رسمیت تشیع اثنی‌عشری در ایران، اسماعیلیان نزاری با مشکلات و محدودیت‌هایی مواجه شدند. نزاریان محمدشاهی، به دنبال ناکامی در حفظ موقعیت خود در ایران، انتقال فعالیت‌ها و حتی مرکز امامت خویش به هند را برگزیدند؛ ولی نزاریان قاسم‌شاهی، با اتخاذ سیاست تقیه و در پوشش تصوف، به حیات خود ادامه دادند و موفق شدند تا انتهای دوران صفویه، سازمان خویش را بازسازی و سازماندهی نموده، آن را به دوران بعدی منتقل نمایند. مسئله پژوهش حاضر، بررسی اوضاع و احوال سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و مذهبی اسماعیلیان نزاری محمدشاهی و قاسم‌شاهی ایران در دوران صفویه با بهره‌گیری از روش پژوهش توصیفی ـ تحلیلی و تکیه بر اسناد و مدارک تاریخی است.

دانــلود