چکیده:
اشتراک لفظی و معنوی وجود همواره یکی از دغدغه‌های فیلسوفان متأخر اسلامی (از زمان میرداماد تا عصر حاضر) بوده است. در این میان برخی از فیلسوفان قائل به اشتراک لفظی وجود و عده‌ای دیگر قائل به اشتراک معنوی وجود شده‌اند. یکی از فیلسوفانی که قائل به اشتراک لفظی وجود است، ملارجبعلی تبریزی است. وی معتقد است که وجود میان واجب و ممکن به دو معنای متفاوت به کار می‌رود. مسئله اصلی در این مقاله بیان و تحلیل همین آموزه و دلیل‌های تبریزی است. این تحلیل هم از رهگذر نقدهای نگارنده و هم از رهگذر بیان دو تفسیر از این آموزه بیان می‌شود. تفسیر اول از آن ملاعبدالرحیم دماوندی و تفسیر دیگر از یکی از شاگردان تبریزی به نام میرمحمداسماعیل خاتون ‌آبادی است. روش بحث کتابخانه‌ای و توصیفی ـ تحلیلی است. نتیجه اجمالی که این مقاله به آن دست ‌یافته این است که تبریزی در بیان ادله عقلی بر اثبات اشتراک لفظی وجود ناکام است و ادله نقلی او نیز با توجه به روش تفسیری خود او تنها قابل اعتنا خواهند بود و از میان دو تفسیری که از آموزه اشتراک لفظی وجود نزد تبریزی بیان می‌شود، نظر میر محمد اسماعیل خاتون ‌آبادی درست‌تر و در خور توجه بیشتر است

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد