چکیده:
نظریه‌پردازان مکتب تحققی(اثبات‌گرایان) قائل به وجود مفهومی تحت عنوان «مجرمان بالفطره» هستند؛ ایشان معتقدند کسانی هستند که ذاتاً تمایل به انجام بزه دارند و به خاطر داشتن حالت خطرناک؛ حتی قبل از وقوع جرم باید تحت مراقبت و اقدامات تأمینی قرار گیرند. در مواجهه با این دیدگاه، ما با دو نوع تعالیم، در منظومه‏ی دینی خود روبروییم. در بسیاری از متون دینی، افراد بشر از فطرت و درون‏مایه‏ی پاک برخوردار و همگان در برابر رفتار آگاهانه و قاصدانه‏ی خود مسئول هستند؛ در مقابل، برخی نصوص مانند روایاتی که سعادت و شقاوت را ذاتی انسان‏ها می‏داند و نیز احکامی که فرد را بدون داشتن اختیار، از برخی حقوق، محروم می‏دارد، شائبه‏ی نظریه‏های تحققی را زنده می‏کند. یکی از این مصادیق چالش‌برانگیز وضعیت شرعی فرد متولد از رابطه نامشروع است؛ با این توضیح که مشهور فقیهان معتقدند «ولدالزنا» از تصدی برخی امور و پاره‌ای از حقوق اجتماعی محروم است؛ از جمله بین وی و والدینش، رابطه توارث منتفی است. نوشتار حاضر در پژوهشی توصیفی-تحلیلی و با نگاهی مسئله محور، به بررسی حکم مزبور پرداخته و پس از تحلیل و نقد ادله، به این نتیجه رسیده که هیچ‌یک از مستندات قول مشهور، به وضوح، مدّعای ایشان در خصوص عدم ارث‌بری ولدالزّنا از والدینش را اثبات نمی‌کند، بلکه عمومات آیات، روایات وارده و دلیل عقل، صراحتاً دالّ بر ارث‌بری وی از والدین خود می‌باشد، امّا ارث‌بری والدین از ولدالزّنا، بالأخصّ در مورد پدر، شدیداً محلّ تردید است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد