چکیده:
یکی از مسائلی که شهرهای امروز جهان، به ویژه شهرهای بزرگ با آن مواجه هستند، بلندمرتبه سازی است. تعریف بلندمرتبه سازی نسبی است و بستگی به شرایطی همچون شرایط اجتماعی، تصورات فرد از محیط و ارتفاع ساختمان‌های همجوار دارد و تا حد زیادی با توجه به عرف محل تعریف می‌شود. بلندمرتبه‌سازی به عنوان مجموعه‌ای از مزایا و معایب، موافقان و مخالفانی با ادله‌های مختلف و گاه متناظر پیدا کرده است. مرور این مزایا و معایب، دیدی جامع در بررسی فقهی این پدیده نیز فراهم می‌آورد. پرسش اصلی مطالعه حاضر این است که حکم اولی بلندمرتبه‌سازی در شهر اسلامی چیست؟ برای پاسخ به این مسئله سه دیدگاه به‌ویژه نظریه آیت‌الله محسن اراکی بررسی و نقد خواهد شد. از ادله فقهی از جمله قاعده لاضرار می‌توان به پنج ضابطه اساسی لزوم کاربری انسانی، تناسب ارتفاع ساختمان با سطح اماکن دینی، توجه به هویت دینی، عدم تخریب میراث فرهنگی و توجه به حق آرامش برای بلندمرتبه‌سازی اشاره نمود. با رعایت ضوابط فوق، بلندمرتبه‌سازی به‌لحاظ فقهی، مجاز و در صورت ارتقای کیفیت زندگی و حفظ حقوق شهروندی، رجحان دارد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد