چکیده:
جعفر بن حسن حلی (676-602ق) مشهور به «محقق حلی» از فقهای به نام شیعه در قرن هفتم، و صاحب تألیفات عدیده‌ای در فقه، اصول، کلام و منطق می‌باشد و کتاب شرایع الاسلام وی که در بین فقیهان به «قرآن فقه» مشهور شده یکی از کتاب‌های مهم استدلالی فقه شیعه به شمار می‌رود و شرح‌های گرانسنگی همچون مسالک الافهام و جواهر الکلام بر آن نوشته شده است. اندیشه سیاسی محقق بر گرفته از شانزده اثری است که از وی به جا مانده است. محقق حکومت را از ضروریات جامعه و ضامن سلامت آن می‌داند و در جایْ جایِ آثار خود سخن از سلطان عادل یا امام به میان آورده است وی حکومت در عصر حضور معصوم را ویژه ایشان و حکومت در عصر غیبت را به دلیل نیابت فقها از معصومین و این که آنان آگاه‌ترین افراد به شرع می‌باشند و به اصطلاح او «من الیه الحکم بحق النیابه» هستند به آنان اختصاص می‌دهد. مهم‌ترین عنصر دراندیشه سیاسی وی عنصر امر به معروف و نهی از منکر است. و به همان دلیل ضرورت تأسیس حکومت و وجوب پذیرش ولایت از طرف سلطان عادل و حتی استحباب آن از طرف سلطان جائر را منوط به انجام امر به معروف و نهی از منکر می‌داند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد