چکیده:
خلود نفس یکی از مباحث مطرح میان اندیشه‌ها و تفکرات گوناگون است. در این بین ادیان ابراهیمی و به خصوص دین اسلام و مسیحیت، بخش قابل توجه ای از تعالیم خود را در رابطه با این اصل قرار داده است. اصلی که بیان می کند برای دریافت پاداش و مجازات اعمال، انسان پس از مرگ در عالمی دیگر، به حیات شخصی خود ادامه می دهد. و حیات انسان را شامل سه مرحله دنیا، برزخ، و عالم آخرت می دانند. فیلسوفانی هم چون علامه طباطبایی و توماس آکویناس با الهام گرفتن از وحی و مدد گرفتن از عقل درصدد اثبات جاودانگی مطلوب ادیان اسلام و مسیحت و رد اقسام دیگر آن برآمده اند. رساله حاضر درصدد بررسی دیدگاه فلسفی این دو اندیشمند در این مسئله می باشد. وجود چارچوب های کلی مشترک میان این دو فیلسوف، با توجه به وجود اختلافها، زمینه مناسبی برای بررسی تطبیقی دیدگاه آنان فرام آورده است که تاکید بر ترکیب انسان از مجموع نفس و بدن و استفاده از اصول فلسفه ارسطو یکی از مهمترین وجوه اشتراک این دو دیدگاه می باشد. با این حال آکویناس در تاکید مداوم بر اصل وحدت نفس و بدن و رد دوگانه انگاری افلاطون سعی در توجیه عقلانی آموزه های مسیحیت درباره جاودانگی می کند در حالی که علامه طباطبایی با تبیین اصول حکمت متعالیه همانند حرکت جوهری، میان این دو نظر آشتی می دهد و معاد جسمانی را بر همین اساس تبیین می کند. از ثمرات مهم بحث، یافتن دیدگاه مشترک کلی میان این دو اندیشمند در تبیین عقلانی جاودانگی ادیان ابراهیمی است به نحوی که در بررسی تطبیقی مشخص شود که عمده دیدگاه این دو اندیشمند دارای هماهنگی قابل توجه می باشد. کلمات کلیدی: علامه طباطبایی، توماس آکویناس، حیات پس از مرک، جاودانگی، معاد، معاد جسمانی.

دانــلود