چکیده:
بحث ذاتی و عرضی دین، یکی از مباحث اصلی و مهم فلسفه دین و کلام جدید می باشد، این بحث بصورت منطقی پس از بیان ضرورت دین و اثبات آن مطرح می گردد. در این بحث وجود دین مفروض(اعم از اثبات یا فرض اثبات) گرفته شده آنگاه سوالاتی در آن خصوص مطرح گردیده است برخی ا ز آن پرسش ها عبارتند از: آیا دین اجزاؤ یا جزؤ ذاتی دارد؟ اگر پاسخ مثبت است اجزاء عرضی چطور؟ پاسخ به این پرسش ها امیت فراوانی دارد و عدم تمیز مقوله های ذاتی و عرضی دینداری حقیقی را به معرض نابودی می افکند. یم متاله و دیندار باید به اهمیت عناصر دینی پی برده و عناصر اصلی را از عناصر فرعی بازشناسد. و اگر در هستی شناسی خود، دین را به بخش های ذاتی و عرضی تقسیم می نماید عناصر ذاتی را باهتمام به عناصر عرضی مهمل نگذارد چرا که در این حالت او به ذات و گوهر دین که هدف از ارسال دین و هدیت آن به بشریت رسیدن به آن گوهر می باشد دست نیافته است. کسی که به گوهر دین دست نیابد حقیقتا دیندار نخواهد بود در این رساله مساله را از دیدگاه علامه طباطبایی مورد بررسی قرار می دهیم.

دانــلود