چکیده:
اشک ریختن در مصیبت‌ها، همانند خندیدن در شادی‌ها، امری فطری و ابزاری کارآمد برای کاهش نگرانی و رهایی از احساسات منفی است که مانع بروز رفتارهای ناپسند می‌شود. افزون بر آرامش‌بخشی فطری، اگر گریستن مانند گریه و عزاداری بر مصیبت‌های امام حسین(ع) دارای جهت‌گیری اجتماعی یا سیاسی شود، در واقع به حرکت اجتماعی فراگیر و فریادی در برابر ستم و ستمگری و احیا عدالت تبدیل خواهد شد. یکی از راهکارهای عمق بخشیدن به این حرکت اجتماعی، توجه به پرسش‌ها و شبهات عزاداری و پاسخ دادن به آن‌هاست. نظر به اینکه مناطق مشترک کانون این پرسش‌هاست، پاسخ چند پرسش ارائه می‌شود.

دانــلود