چکیده:
تبلیغ دین به معنای رساندن آموزه­‌‌‌های دینی و تأکید بر انجام اوامر و دوری از نواهی الهی جهت رشد و هدایت انسان­‌ها، یکی از وظایف و رسالت­‌های مهم انبیای الهی و وارثان آنان است و اینک حوزه­‌های علمیه و روحانیون به عنوان وارثان انبیا، این تکلیف را بر دوش دارند. خداوند متعال در قرآن کریم با تمجید از مبلغین، کار آنان را ارزشمند دانسته و فرموده است: «وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صَالِحًا؛[1] کیست خوش‌‌گفتارتر از آن‌که به سوی خدا دعوت کند و کار نیک انجام دهد». رهبر معظم انقلابK، تبلیغ دین را وظیفه اصلی روحانیون می­‌داند تا دل­‌ها و ذهن­‌های مخاطبین به سمت یک هدف عالی و ولایی سوق پیدا کند: «جامعه علمی ـ دینی یعنی روحانیت، اولین وظیفه‌اش تبلیغ است. تبلیغ یک وظیفه درجه دوم و مخصوص عده­‌ای خاص از روحانیون نیست، شرایط و لوازم و نیاز­ها و تلاش­‌هایی احتیاج دارد. کسانی که اهل این کارند، باید دامن همت به کمر بزنند و آستین­‌ها را بالا کنند و این حرکت را انجام دهند».[2] برای تأثیرگذاری تبلیغ، باید راهبرد مناسب آن در هر قشر و منطقه، مناسب و منطبق با زمان و مکان باشد. بر این اساس، تبلیغ در مناطق مشترک نیز از ویژگی­‌های خاصی برخوردار است که با توجه به اهمیت  موضوع، برخی از بایسته­‌های تبلیغ در آن مناطق به اختصار ذکر می­‌شود.[3]   [1]. فصلت: 33. [2]. بیانات در دیدار جمعی از روحانیون، 27/10/1374. https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2781 [3]. در قسمت اول این مقاله (چاپ‌ شده در شماره ششم نشریه ره‌توشه، ویژه مناطق مشترک، تابستان 1400) مواردی از بایسته‌­های تبلیغ در مناطق مشترک بیان شد. در این قسمت، بخش دوم آن ذکر می‌‌شود.

دانــلود