چکیده:
همزیستی مسالمت‌آمیز شهروندان در جامعه اسلامی نمودهای مختلفی می‌تواند داشته باشد، که از جمله آنها تمهید فرصت‌های مناسب زیست فرهنگی است، از جمله نمونه‌های تجلی این امر تسهیل امور مربوط به معابد و پرستشگاه‌های اقلیت‌ دینی است. با این وجود ممکن است برخی منتقدان با تکیه بر تاثیرات فرهنگی- اجتماعی یا وهم سلطه فرهنگی، اعطای مجوز به غیرمسلمانان در این حوزه را امری ناصواب جلوه دهند، بنابراین ضروری است تا با بررسی زمینه‌های نظری بحث هم گامی شایسته در اتخاذ رویکردهای خردورزانه برداشته شود هم با تبیین موضع شریعت اسلامی از افراط و تفریط در این حوزه جلوگیری به عمل آید. پژوهش حاضر با بررسی انتقادی آراء فقهی و و با تکیه بر تحلیل اسنادی، ضمن رد مبنای تحریم و ادله آن و براساس اصل آزادی اندیشه و عمل شهروندان در جامعه اسلامی، حاکم اسلامی را در توافق براساس مصالح جامعه اسلامی دارای اختیار لازم و کافی در این خصوص دانسته و با ارائه ادلۀ موافق این قول با رویکردی ترخیصی به مساله پرداخته و آن را حل نموده است. براین اساس ابتدا با نقد موشکافانه چهار دلیل اصلی موافقان حرمت در هر یک از فرض‌های احداث، نگهداری و ترمیم، از طریق رد ادله، اصل حرمت در مساله را منتفی نموده، آنگاه با تکیه بر دو اصل اباحه و ملازمه اذن به شیء با اذن به لوازم آن، تشخیص مصلحت توسط حاکم اسلامی را در دایره اصل آزادی عمل و اندیشه شهروندان مبنای اساسی در حل این مساله دانسته است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد