چکیده:
یکی از ارکان مهم نظریه تقریب مذاهب اسلامی اعتقاد به اخوت دینی مسلمانان است.برخی محدثان و فقهای امامیه با نفی اسلام و ایمان مخالف، به دلیل انکار ولایت به‌عنوان اصلی از اصول دین یا یکی از ضروریات دین، اخوت دینی را تنها برای پیروان فرقه ناجیه ثابت می‌دانند. پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای و روش تحلیل محتوا در پی بررسی و میزان صحت ادله ارائه‌شده از سوی صاحبان این دیدگاه است.چرا که تبیین فقهی اخوت دینی، در شیوه تعامل و سبک زندگی اجتماعی مسلمانان مؤثر خواهد بود.؛ یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد، غالب ادله ارائه‌شده از سوی طرفداران نفی اخوت دینی با مخالف، یا ازنظر متن و سند مخدوش است و عمل به آن‌ها از سوی فقهای امامیه مردود دانسته شده است؛ و یا از جهت دلالت اخص از مدعای موردنظر است. چنان که غالب فقهای امامیه با اثبات اسلام و مراتبی ازایمان، اخوت دینی با مخالف را ثابت می دانند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد