چکیده:
جعفر بن حسن حلى (676-602ق) مشهور به «محقق حلى» از فقهاى به نام شیعه در قرن هفتم، و صاحب تألیفات عدیده‏اى در فقه، اصول، کلام و منطق مى‏باشد و کتاب شرایع الاسلام وى که در بین فقیهان به «قرآن فقه» مشهور شده یکى از کتاب‏هاى مهم استدلالى فقه شیعه به شمار مى‏رود و شرح‏هاى گرانسنگى همچون مسالک الافهام و جواهر الکلام بر آن نوشته شده است. اندیشه سیاسى محقق بر گرفته از شانزده اثرى است که از وى به جا مانده است.محقق حکومت را از ضروریات جامعه و ضامن سلامت آن مى‏داند و در جاىْ جاىِ آثار خود سخن از سلطان عادل یا امام به میان آورده است وى حکومت در عصر حضور معصوم را ویژه ایشان و حکومت در عصر غیبت را به دلیل نیابت فقها از معصومین و این که آنان آگاه‏ترین افراد به شرع مى‏باشند و به اصطلاح او «من الیه الحکم بحق النیابه» هستند به آنان اختصاص مى‏دهد.مهم‏ترین عنصر دراندیشه سیاسى وى عنصر امر به معروف و نهى از منکر است. و به همان دلیل ضرورت تأسیس حکومت و وجوب پذیرش ولایت از طرف سلطان عادل و حتى استحباب آن از طرف سلطان جائر را منوط به انجام امر به معروف و نهى از منکر مى‏داند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد