چکیده:
در میان علوم قرآنی علومی که دربارۀ قرآن نگاشته شده، «تاریخ قرآن» پیشینۀ چندانی ندارد و علمی نوپدید است. چنین می‌نماید که نخستین‌بار، خاورشناس آلمانی، تئودور نولدکه عنوان تاریخ قرآن را به‌کار بست و نگاشته‌ای با این نام پدید آورد. نگریستن به قرآن چون پدیده‌ای بشری، علاقه به تاریخ علوم و سیر دگرگونی اشیا، پس از عصر روشنگری و نداشتن ترتیب تاریخی قرآن برخلاف عهدین از مهم‌ترین عواملی است که مغرب‌زمین را مهد پیدایی این علم قرار داده است. به‌هررو، دیری نپایید که نگاه تاریخی به فرازوفرودهای نصّ قرآنی و چرایی آن، اندک‌اندک در پژوهش‌های قرآنی جای خویش را باز کرد و حتی دانشمندان مسلمان را به قلم‌گردانی در گسترۀ یادشده کشانید. تاریخ القرآن و المصاحف، موسی جارالله ترکستانی، قدیمی‌ترین‌ کتاب مسلمانان است که دربارۀ تاریخ قرآن نوشته شد. پس از آن، کتاب مهم و اثرگذار تاریخ القرآن ابوعبدالله زنجانی و نگاشته‌های فراوان دیگری با این موضوع پا به عرصۀ وجود نهادند. «دکتر محمدحسین علی‌صغیر»، استاد پژوهش‌های قرآنی در دانشگاه کوفه، نیز از پژوهش‌گرانی است که درخصوص تاریخ قرآن قلم زده‌اند. صغیر در این کتاب (اثر حاضر) با استواری تام و تمام قلم زده و آرای تازه‌ای عرضه کرده است. نویسنده، در فصل نخست این کتاب از «وحی قرآن» سخن گفته و ابعاد گونا‌گون آن را بررسی کرده است و با توجه به تفسیر ناپسند مستشرقان از وحی، دیدگاه‌های آنان را نقد کرده و نپذیرفته است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد