چکیده:
مبانی فلسفی نقش زیرساختی در علوم ایفا می کنند و آموزه های خاص هر مکتب فلسفی، مایه ی تشخیص علوم، به هویتی خاص و ممتاز، نسبت به علوم نشات گرفته از اصول سایر مکاتب فلسفی، می گردد. زیبایی شناسی نیز از این امر مستثنی نبوده و هر چند که تا کنون در فرهنگ اسلامی و مکاتب فلسفی آن به صورت مدون تالیف و به رشتهی تحریر در نیامده اما) می تواند در دستگاه فلسفی حکمت متعالیه به صورتی کاملا (متمایز، از آنچه اکنون با همین عنوان، در دیگر فرهنگ ها و مکاتب بشری رایج است) نظام‌مند، سامان یافته و سربرآورد. در همین راستا، تبیین چیستی زیبایی و حقیقتش، نیازمند، تمسک به کلیدی ترین نظریه های حکمت متعالیه پیرامون وجود، هم چون اصالت، وحدت، تشکیک، بساطت و.... است. از این رهگذر واقعیت زیبایی تنزل هر حقیقت، و ظهور و نمود عینی آن می گردد. این ظهور منحصر در عالم ماده و مجرد امور ذهنی (مانند خیالات) نیست بلکه هر آنچه عین هستی یا بهرهمند از واقعیت یگانه ی آن باشد به دلیل موجوددیت، بر ذات خویش و ی غیر، نمودی عینی که موجب ابتهاج است دارد. دیدگاه خاص حکیم شیراز در توضیح کیفیت ادراک و مراتب این تجلی باعث می شود، بر خلاف ایده های رایج در توجیه ادراک زیبایی) ادراک زیبایی محدود به حس (استتیک) و صرفا در نتیجهی رویارویی با امور مادی ظلمانی نبوده و به واسطهی تمایز بین موجودات مراتب مختلف وجود، و کیفیت برقراری ارتباط با آنها حضورشان نزد مدرک، انحنا ادراک زیبایی، با کیفیات خاصه ای صورت گیرد که در تمام مراتب و نحوه های مختلف ادراک زیبایی، زیبایی، خود یا صورتش نزد مدرک حاضر و به درک حضوری، شهود می شود. از آنجا که برای هر واقعیت، تجلیات و آثاری با عنوان لوازم وجودی، رخ می نماید؛ زیبایی و ادراکش نیز (با توجه به قرائت جدیدی که از آناان ارائه می گردد) مصاحب با لوازمی از قبیل سعادت و ابتهاج، ادراک امر زیبا، حرکت جوهری در مدرک و وصول و اتحادش با زیبایی و نهایتا زیبا شدن مدرک خواهند بود. کلید واژه‌ها: زیبایی شناسی،زیبایی، تجلی، ادرا زیبایی، حکمت متعالیه، صدر المتالهین.

دانــلود