چکیده:
صدر الدین محمد شیرازى، مشهور به صدر المتألهین و ملا صدرا، در سال 979 هـ.
ق. در شیراز متولد شد. وى تنها پسر ابراهیم شیرازى بود. ابراهیم مدتها منصب امارت
داشت و از چهره‏هاى قدرتمند سیاسى و اجتماعى شهرش به شمار مى‏رفت. صدر
الدین، پس از تکمیل تحصیلات مقدماتى، رهسپار کاشان شد(1) و پس از مدتى تلمذ در
کاشان، در حدود سال 995 هـ. ق. براى تکمیل تحصیلات عازم اصفهان گردید. در
اصفهان نزد شیخ بهایى به تحصیل علوم نقلى و در محضر میرداماد به کسب علوم عقلى
پرداخت. ملا صدرا به دلایلى چند؛ از جمله راضى نبودن به تحصیلات رسمى مرسوم،
از زندگى در اصفهان سرباز زد و بین هفت تا پانزده سال (بنابر اختلاف اقوال) در
روستاى کهک، از توابع شهرستان قم کنج عزلت گزید و به تهذیب نفس پرداخت تا
همچنان که خود در مقدمه کتاب اسفار مى‏گوید، به شهود عالم معقول نائل آمد. پس از
آنکه به کمال صورى و معنوى دست یافت،  بار دیگر به زندگى دنیوى بازگشت. این سیر
مطابق چهار سفرى است که وى در آغاز کتاب اسفار به توضیح آنها پرداخته و کتاب
عظیم خویش در حکمت متعالیه را بر آن اساس سامان داده است.

دانــلود