چکیده:
این پژوهش در صدد مطالعه و بررسی دو موضوع مرتبط با هم است: نخست. با ورود برخی از مظاهر مدرنیته به جامعه ایران، که عمدتا در قرن نوزدهم میلادی صورت گرفت، دگرگونی هایی در گفتمان و فرهنگ سیاسی حاکم بر ایران به وجود آمد و تحولاتی در بینش و نگرش جامعه به پدیده دولت و حکومت رخ داد. این دگرگونی ها به نوبه خود، ارزشها، هنجارها و شناخت ها و گرایشهای سیاسی را، که پذیرش قدرت سیاسی حاکم بر مبنای آن ها صورت می پذیرفت، دچار تغییرات اساسی کرد و اقتدار حکومت را به چالش کشید؛ به گونه ای که در ربع آخر قرن نوزدهم، جامعه آشکارا از پذیرش حکومت و درخواست ها و فرمان های آن سر باز زد و رودرروی آن ایستاد. در این پژوهش، ابتدا به بررسی توصیفی - تحلیلی شاخص‌ها و مؤلفه‌های مبنای پیشیت اقتدار سیاسی - شامل مبنای سنتی و دینی- می پردازیم و سپس با ارائه تحلیلی تاریخی، زمینه های پیدایش مبانی جدید اقتدار را (تحت عنوان مبانی عرفی-قانونی) مورد مطالعه قرار خواهیم داد. دوم. دگرگونی در گفتمان و غرهنگ سیاسی حاکم بر ایران (گفتمان و فرهنگ سیاسی پدر سالار) تأثیرات پایداری بر زندگی سیاسی داشته است، که فقدان وفاق جمعی و ثبات سیاسی از آن جمله است. سوال اصلی این پژوهش عبات از اینکه: "دگرگونی در مبانی اقتدار در دوران حکومت قاجار، از حیث عناصر تشکیل دهنده، ویژگیها و هیأت ترکیبی، چه تأثیری در بی ثباتی کشور داشته است؟ "برای پاسخ به این سؤال، نوشتار حاضر تحولات سیاسی - اجتماعی ایران در دوران قاجار را در سه برهه زمانی مورد بررسی قرار داده و تأثیرات این دگرگونی ها را در هر برهه، بویژه از دوران شکل گیری انقلاب مشروطه به بعد، بر شاخص های ثبات سیاسی سنجیده است. براساس یافته‌های این پژوهش، پیدایش و گسترش نسبی مبانی عرفی - قانونی اقتدار در دوران مزبور، نسبت مستقیمی با افزایش بی ثباتی سیاسی داشته است. زیرا مبانی جدید اقتدار، هیچ گاه نتوانستند به طور کامل جایگزین مبانی سنتی و دینی اقتدار شوند و یا با آنها به ترکیبی همگون و پایدار دست یابند. بر مبنای فرضیه این رساله، "فقدان همگونی و انسجام پایدار میان عناصر تشکیل دهنده مبانی اقتدار در مورد مورد نظر، از عوامل مهم بی ثباتی سیاسی در تاریخ معاصر ایران به شمار می رود."

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد