چکیده:
معرفت و ساختار حاکم بر آن از دیرباز در صدر توجهات فلاسفه دکارت مسائل جدیدی را برای فلسفه بعد ایجاد نمود. کانت که توانست در نحله فلسفی منتج از دوئالیسم دکارتی را جمع کند، با طرح مقولات استعلایی، قالب هایی را معرفی کرد که حصول معرفت نزد آدمی در چارچوب آنها مکانپذیر می شد. این قالبها که نزد کانت ثابت و بین همه انسان ها مشترک بودند، در فلسفه های نوکانتی صورت هایی متفاوت و متکثری می یابد. زمینه مندی معرفت و تاکید بر زمینه اجتماعی و تاثیر آن بر معرفت، از جمله نتایج تفکر نوکانتی است که در مسئله معرفت ایجاد شده است. رساله حاضر با روش گفتگو، تلاش دارد تا این مساله را با ابعاد مختلف آن، موضوع گفتگوی میان هرمنوتیک فلسفی گادامر و حکمت متعالیه صدرایی قرار دهد. جسمانیت الحدوث و روحانیت البقاؤ بودن معرفت، عالم مندی، تاریخ مندی، ساختار دیالکتیکی معرفت، هویت معرفتی جامعه، فرهنگ و لایه مندی آن و افق تئحیدی از جمله مهمترین فروعاتی هستند که از طریق آن تحلیل نهایی راجع به موضوع رساله حاصل می شود. با گذر از فروعات مذکور این نتیجه از منظر حکمت متعالیه صدرایی حاصل می شود که زمینه اجتماعی اگر چه استقلال فردی را در کسب معرفت ذائل نمی کند، اما نقش اعدادی در کسب معرفت داشته، می تواند در مسیر هویت یابی فرد سهیم باشد. همچنین معرفت توحیدی می تواند به عنوان معیار برا ینقد دیگر معارف که در حاشیه غفلت از توحید، شکل گرفته اند واقع شود. نگاه خاص گادامر به فرهنگ و توجه او به امر متعال در ساختار دیالکتیکال معرفت و همچنین جایگاه زبان در نظام معرفتی او، از مهمترین فروعاتی هستند که تحلیل نهایی را در اندیشه او راجع به موضوع رساله فراهم می آورند. از منظر گادامر هویت معرفتی انسان مستقل از تاثیر اموری چون فرد و جامعه بوده،لذا زمینه اجتماعی تنها جرقه های الهام علمی در انسان را شعله ور می سازد. تفاوتی که امکان نقد را برای حکمت صدرایی نسبت به فلسفه گادامر فراهم می سازد، معیار بودن معرفت توحیدی برای قرائت و نقد دیگر معارفت است. کلید واژه:ملاصدرا، گادامر، زمینه اجتماعی، تاریخمندی معرفت، فرهنگ.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد