چکیده:
حقیقت خلقت بشر از ابتدا بر این استوار است که او روح خداوندی را در سینه دارد. از نظر عرفا برای کمتر از کمال استجلاء خلق نشده است. او تنها مظهر وجودی است که توانایی حمل بار امانت الهی را بر دوش دارد و شأن او کمتر از این نخواهد بود. اما تقدیر الهی بر دوری او در این عالم قرار گرفته است. انسان برای رسیدن به این مقصود باید سفر کند تا به این مقصد برسد او در این راه ممکن است با سختی های فراوانی دست و پنجه نرم کند، ولی عشق به این راه او را از هدف دور نخواهد کرد. عرفا انسان هایی هستند که تمام اراده و هدفشان را در پی بدست آوردن این مقام به کار می گیرند تا به آن حقیقت برسند و از وجود محبوب خویش بهره ها گیرند و این فراق را به وصال تبدیل کنند و به قول حافظ شیرین سخن: اگر بدست من افتد فراق را بکشم که روز هجر سیه باد و خانمان فراق. این گروه پس از این اسفار طولانی برای بازماندگان خود شرح ماوقع می کنند تا آنان را مشتاق تر و دلهای آنان را با چیستی و چگونگی این راه آشنا کنند و از زیبایی ها و سختی های سفر برای آنان در سفرنامه هاشان رازهای نادیدنی بگویند. علامه طباطبایی نیز از بزرگ عرفایی بودند که برای این سفر روحانی سفرنامه ای تنظیم کردند و از راه ها و بیراهه های سفر و زاد و توشه مورد نیاز سخن گفتند که کار این پژوهش واکاوی نظرات ایشان در چگونگی رسیدن به مقصد و نتایج آن است. علامه در طی فصول چهارگانه و با توضیح پیرامون شرح عوالم و مراتب انسان بهترین راه سلوک را معرفت نفس می دانند و ابزار کمکی او را نیز همراه داشتن لوازمی چون عبادت از روی حب و اشتیاق و اخلاص در عمل می دانند. انسان باید در این مسیر خود را مسلح به سلاح مراقبه و محاسبه نماید تا در این راه از ادامه سفر باز نماند. این سفرنامه بسیار خواندنی و جذاب است. آن را به پیشگاه تمام دوست داران راه سلوک اش تقدیم می دارم.

دانــلود