چکیده:
اقلیت های دینی در بیشتر دوران های تاریخی در جوامع مختلف وجودداشته اند اما تعامل حاکمیت ها با این گونه اقلیت ها همواره یکسان نبوده است حکومت اسلامی نیز از همان بدو تاسیس در مدینه با اقلیتهای دینی یهودی، مسیحی و غیره روبرو بوده لذا در اسلام نیز برای حضور این اقلیتهای دینی تحت سیطره حکومت اسلامی قوانینی گذاشته شد که بر اساس آن ایشان در جامعه اسلامی باقی ماندند. پژوهش حاضر درصدد بررسی وضعیت اقلیت مسیحی در عصر عباسیان در قرن دوم و سوم هجری است. سوال اصلی پژوهش چنین است: سیاست عباسیان در قبال مسیحیان در قرون دوم و سوم چگونه بوده است؟ برای پاسخ به این پرسش این قضیه مطرح شد که سیاست عباسیان بر اساس اصول اولیه فقه سیاسی اسلام که همان قانون ذمه می باشد بنا شده بود، اما عوامل دیگر نیز بر نحوه این تعامل اثر گذار بودند. برای دست یابی به این منظور اصلی این پژوهش چارچوب نظری در نظر گرفته شد که بر اساس آن روابط حاکمیت های مسلمان با غیر مسلمان مورد ارزیابی قرار می گیرد سپس بنا بر سوالات فرعی این پژوهش چهار فصل برای این فصل در نظر گرفته شد. در فصل اول به کلیاتی این تحقیق که شامل طرح تفصیلی، معرفی برخی از منابع و چارچوب نظری پرداخته شد. فصل دوم نیز به وضعیت عباسیان از بدو تشکیل تا پایان قرن سوم می پردازد. در فصل سوم نیز به پیشینه مسیحیت تا شروع حکومت عباسیان پرداخته شد و سرانجام در فصل پایانی به دو بخش مسیحیت در قلمرو عباسی و خلفای عباسی و مسیحیان سخن به میان آمده است . در پایان، نتیجه این پژوهش بر این قرار گرفت که سیاست خلفای بنی عباس در رفتار با مسیحیان بر اساس اصول اولیه اسلام بنا شده بود؛ ولی بر اساس عواملی همانند روابط با رومیان، جمعیت مسیحیان، کارآکدی و موقعیت برتر اجتماعی - اقتصادی، رهبران و علما،گفتمان حاکم بر خلافت،مشکلات حکومت و قدرت حاکمیت، تعصب ورزی و عکس العمل نسبت به مسیحیان، رقابت درونی و حسدورزی مسیحیان نسبت به یکدیگر این سیاست تغییر می کرد، چنانچه بیشتر به سمت اهل تساهل و تسامح پیش رفت ودر بعضی از مواقع نیز به سختگیری مبدل می شد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد