چکیده:
در اين پژوهش به روش توصيفي ـ تحليلي سعي شده است به اين سوال پاسخ داده شود كه مهم‌ترين آسيب‌هاي جنبش اصلاحات بعد از خرداد 1376 چيست؟ در اين پژوهش از روش آنتوني گيدنز استفاده شده است اين نظريه هم ساختار را مدنظر دارد و هم كارگزار را. طبق اين ديدگاه ساختار و كارگزاران از يكديگر جدايي ناپذير هستند. چون ساختار و كارگزاران از يكديگر جدايي ناپذير هستند. چون ساختارهاي اجتماعي بوسيله كنشگران (انسانها) تأسيس مي‌شوند و نيروهاي عامل نيز بوسيله ساختارهاي اجتماعي شكل مي‌گيرند. در ادامه به طرح مسئله و گونه-شناسي جريان فکري – سياسي ايران بعد از انقلاب پرداخته و به مهم¬ترين جريانات که گاه با جناح¬بندي و تقسيم¬بندي¬هايي چون راست و چپ و اصول¬گرا و اصلاح¬طلب معرفي شده¬اند اشاره نموده و جايگاه جريان اصلاح¬طلب را مورد کنکاش قرار داده¬ايم، در ادامه به اين نتيجه رسيده¬ايم که: مهم¬ترين آسيب¬هاي جنبش اصلاحات عبارتنداز: الف: آسيب¬هاي ساختاري که عبارتنداز: 1. ابهام در معناي اصلاحات 2. ترکيب نامتجانس اصلاح¬گرايان (تعارضات دروني جريان اصلاح¬طلب) 3. ماهيت برونزاي اصلاحات 4. ساخت زيرين اصلاحات 5. ناهماهنگي بين حوزه¬هاي اصلاحات 6. دو قطبي کردن سياسي جامعه 7. کاهش قيمت نفت (در اوايل دولت خاتمي) 8. ناهماهنگي در مسايل اقتصادي. ب: آسيب¬هاي عملکردي که عبارتنداز: 1. نداشتن برنامه 2. فقر تئوريک 3. انحصار اصلاحات در اصلاحات سياسي 4. ضعف حزبي 5. شيوه هدايت و پيشبرد اصلاحات 6. گرايش رهبري اصلاحات 7. فقدان اقتدار در دولت خاتمي 8. افراط 9. استفاده بيش از حد از جنگ رواني 10. ضعف نخبگان در انديشه¬سازي بومي 11. تمايل نداشتن اصلاح¬طلبان به نقد عملکرد خود 12. خروج از قانون اساسي 13. تحقيق و تقليل رقيب 14. دخالت خارجيان در سياست داخلي ايران 15. عمل¬گرا نبودن اصلاح¬طلبان 16. فيلسوفان و اصلاحات واژگان كليدي: اصلاحات، جنبش، آسيب¬شناسي.

دانــلود