چکیده:
هدف پژوهش حاضر واکاوی پیامبری و زمامداری در اندیشه سیاسی امام محمد غزالی است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که اساس اندیشه سیاسی غزالی تقدم شریعت است. نکته درخور توجه، شیوه ترجیح شریعت در اندیشه غزالی پسین است. غزالی سیاست را از دریچه زندگی مادی آدمی مد نظر قرار می‌دهد. وی سرانجام به رسالت اصلاحی سیاست روی می‌آورد و همبستگی سیاست و دیانت را ذیل نگرش باطنی و مفهوم اصلاح در زندگی فردی و اجتماعی توضیح می‌دهد. غزالی نبوت را به شیوه‌های مختلف مورد بحث قرار می‌دهد، اما آنچه در اندیشه پایانی وی خودنمایی می‌کند، توجه به دل، باطن و بصیرت در نبوت است. توجه به باطن، چاره غزالی برای آشتی دین و دنیا است. او نیز همچون دیگر اندیشمندان مسلمان سعادت حقیقی را سعادت اخروی می‌داند. غزالی راه رسیدن به این مهم را نه در تقلید و تکرار عمل به ظواهر، بلکه در دل، باور قلبی و پاکی باطن جستجو می‌کند. غزالی را باید جستجوگری دانست که تا لحظه‌های پایانی زندگی خود در‌پی اخلاص و قرب الهی بود. وی این قرب را در تمسّک به پیامبر، به‌مثابه برترین آفریده خداوند می‌دانست. غزالی فقدان پیامبر را با تمسک به عرفان و نگرش باطنی و وفاداری اخلاقی به آموزه‌های نبوی جبران می‌کند و چاره جامعه را به دست عالمان آخرت و حاکمان دنیایی می‌داند که کمر به اصلاح روزگار بسته‌اند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد