چکیده:
«مخاطره» که در ادبیات علوم اجتماعی مترادف با واژه «ریسک» به کار می‌رود، از تهدیداتی حکایت می‌کند که در نتیجه تصمیمات انسانی به خصوص پس از مدرنیته، ایجاد شده‌اند. پیچیدگی و کنترل‌ناپذیری و وسعت جهانی مخاطرات در جهان مدرن، سبب شده است این مفهوم از اواخر قرن بیستم هر چه بیشتر از سوی محافل علمی مورد استقبال قرار گیرد. با وقوع مخاطره جهانی همه‌گیری ویروس کرونا و تأثیرگذاری آن در تمامی زوایا و ابعاد زندگی اجتماعی بشر، خلأ تئوریک جهت ارائه تحلیل اجتماعی از «مخاطره» در جامعه اسلامی بیش از پیش احساس می‌شود. در این پژوهش الگویی چهت تبیین مخاطرات بر اساس مبانی فکری ملاصدرا طراحی خواهد شد و در این راستا از روش تحلیلی بهره برده می-شود. «مخاطره» هنگامی که در نظام حکمت صدرایی طرح می‌گردد، چه از نظر تبیین نحوه شکل‌گیری آن و چه از حیث مصداقی گستره‌ای وسیع‌تر و عمیق‌تر از آنچه در نظریات غربی طرح گردیده است را شامل می‌شود و تنها به عوارض جانبی مدرنیته ختم نخواهد شد. از دیدگاه صدرایی مخاطره به دلیل عدم هماهنگی با هستی و بر اثر غفلت انسان از حقیقت هستی رخ می‌دهد که به موجب آن، هستی نیز خود را از انسان مخفی می‌سازد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد