چکیده:
فقیهان امامیه در خصوص تداوم علقه زوجیت پس از مرگ یکی از زوجین اختلاف‌نظر دارند. بر این اختلاف، ثمرات فقهی مهمی مترتب است. حکم تلقیح مصنوعی پس از مرگ، یکی از بارزترین این ثمرات محسوب می-شود. منشأ اصلی اختلاف فقیهان این است که از سویی، استمرار برخی از آثارِ مترتب بر علقه زوجیت تا پس از مرگ، همانند جواز نظر، تداوم این علقه را تداعی می‌کند. از دیگر سوی، عدم استمرار برخی دیگر از آثار همانند تحریم نکاح اخت الزوجه، انقطاع آن را تقویت می‌نماید. این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و با رویکردی توصیفی و تحلیلی نشان داده است جهت بررسی دقیق موضوع بایستی میان فرض مرگ زوج و فرض مرگ زوجه تفکیک قائل شد. بدین بیان که در فرض نخست، علقه زوجیت را تا پایان عده برقرار دانست و از این رهگذر معتقد به احکامی همچون جواز تلقیح مصنوعی شد. در فرض دوم نیز این علقه را به محض مرگ منقطع اعلام نمود. در عین حال، در فرض اخیر، نمی‌توان وجود هر گونه علقه و ارتباط را میان زوجین منکر شد؛ زیرا با تکیه بر نصوص شرعی می‌توان میان زوجین ارتباطی فراحقوقی برقرار دانست که دارای آثار خاص و محدودی در گستره احکام تکلیفی است. این نحوه ارتباط را می‌توان «علقه احترام» نام نهاد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد