چکیده:
اندیشه آرمسترانگ و گیاتسو با استناد به تعالیم دینی و به‌منظور ارائه اندیشه معنوی برای حل بحران‌های اجتماعی و تحقق سعادت شکل می‌گیرد؛‌ هدف این مقاله نیز، سنجش این رهیافت تحت ‌عنوان «زیست - جهان معنوی» است و پرسش اینکه، تحلیل آنها از زیست - جهان به‌منزله رهیافتی فراگیر برای وصول به سعادت دربردارنده چه کاستی‌هایی است؟ بدین‌سان، آنها بر مسائل مشترکی نظیر: اعتنا به چالش‌های جهانی، اقتباس از دین و عدم تعهد به دین توجه دارند؛ لکن، آرمسترانگ به زیستن در پرتو «شفقت» و گیاتسو، به زیستن در پرتو «شادی» تأکید دارند. توامان، ناظر به زیست - جهان معنوی معتقدند که شفقت یا شادی مقصود سعادت است؛ لکن تقریر آنها دست‌کم با دو اشکال مواجه می‌شود؛ نخست، در استناد به باورهای دینی - در مقام اثبات اندیشه خود- دچار سوءبرداشت از حقیقت دین می‌شوند. دوم، استتناج آنها از خوشبختی ناقص است؛ چراکه به تمام جوانب سعادت توجه ندارند. خوشبختی در اندیشه آنها به آرمان‌هایی مندرج در زندگی دنیوی تنزل می‌یابد و یا به ارائه دیدگاه‌های مثبت و امیدبخشانه در برابر شرایط سخت زندگی محدود می‌شود. در واقع، آنها سعادت را در سروسامان‌دادن به بحران‌های اجتماعی تقلیل می‌دهند و از دیگر امکانات و اهداف انسانی غفلت می‌کنند.

دانــلود