چکیده:
کارکردهای شناختی عواطف در سال‌های اخیر به طور ویژه مورد توجه معرفت‌شناسان قرار گرفته است. از مهم‌ترین چالش‌ها در این زمینه آن است که آیا می‌توان از عواطف به عنوان ابزاری در جهت فهم بهتر یک پدیده سود برد. دو دسته از پاسخ‌ها را می‌توان ناظر به این پرسش مشاهده نمود. گروهی عواطف را مانع کسب شناخت و فهم درست از پدیده‌ها معرفی کرده می‌کنند و گروهی دیگر مدافع کارکردهای مثبت شناختی برای عواطف‌اند. از آنجا که بازخوانی و بازسازی سنت عرفانی ما حاوی بصیرت‌های راهگشایی در باب مسائل روز است، هدف پژوهش حاضر بررسی دیدگاه مولانا جلال‌الدین محمد بلخی در راستای پرسش فوق و ارائه تحلیلی از چگونگی تأثیر مواجهه عاطفی در فهمِ بهتر یک پدیده است. به منظور کشف دیدگاه وی، علاوه بر مثنوی معنوی به فیه ما فیه و مکتوبات مولوی نیز رجوع شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد از منظر مولوی، مواجهه عاطفی با یک پدیده می‌تواند از طریق ایجاد همدلی و تغییر در نحوه توجه به آن، زمینه‌ساز فهم بهتر آن گردد. همچنین از آنجا که هر فرایند عاطفی شامل ارزیابی و قضاوت درباره یک پدیده است، مطابق نظرگاه عرفانی مولانا، زمانی مخاطب می‌تواند به این ارزیابی اعتماد کند که به لحاظ معنوی از صفای باطنِ لازم برخوردار باشد.

دانــلود