چکیده:
در بدو امر، «کمک‌کردن» به انسان‌ها، مخصوصاً به فقرا و گرسنگان، در نظر عموم امری بدیهی و مطلوب تلقی می‌شود. اما با نگاه دقیق‌تر به این موضوع، رفته‌رفته‌ مسائل و پیچیدگی‌هایی به صحنه‌ می‌آیند که پژوهشگران را در عرصه‌های مختلف، مجبور به مدّاقۀ بیشتر می‌کنند. یکی از آن موضوعات، مسئلۀ افزایش جمعیت و تأثیر آن بر محیط‌زیست است. در این میان با توجه به اینکه عموماً فقیر‌ترین کشور‌ها از پرجمعیت‌ترین‌ها هستند، بار دیگر این سؤال مطرح می‌شود که با توجه به وضعیت فعلی کرۀ زمین، آیا کمک‌کردن به آن‌ها و تضمین بقای تمام افراد در این کشور‌ها ضرورتی اخلاقی است (به این معنا که امداد آن‌ها مسئولیتی تخطی‌ناپذیر و به گردن فرد فرد انسان‌هاست)؟ ما در این مقاله، ضمن بررسی نظر مخالفان کمک، از دو منظر اخلاقی (با رویکردی فایده‌گرایانه) و اسلامی (با توجه به دیدگاه‌های اخلاقی اسلام و آراء فقهی شیعی) به این موضوع پرداخته و به این نتیجه رسیدیم که اگرچه مسئلۀ مطرح‌شده از مسائل مهم عصر ماست، اما امری که باید به آن توجه شود تغییر شیوه‌های پشتیبانی و استعانت است، نه پاک‌کردن صورت‌مسئله به‌معنای کمک‌نکردن به فقرا و رهاکردن آن‌ها در رنج و سختی.

دانــلود