چکیده:
نظام‌شاهیان (حک: 1046-895 ه‌ق) یکی از امارت‌های مهم شیعی در دکن در جنوب هندوستان بود که توسط احمد نظام‌شاه (916-895 ه.ق) با مرکزیت شهرهای «جونار» و «احمدنگر» تأسیس شد. یکی از مسائل مهم در پیوند با این حکومت، جایگاه و نقش نخبگان و عالمان شیعی همچون شاه­طاهر (952-880 ه.ق) در تحولات مذهبی حکومت و جامعه­ی مسلمانان هند در این دوره است. پژوهش حاضر می‌کوشد با روش توصیفی ـ تحلیلی نقش شاه­طاهر (952-880 ه.ق) را در ترویج و گسترش مذهب تشیع در دکن بررسی کند. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که استفاده از سیاست به نفع مذهب تشیع، زمینه‌سازی اذهان عموم، تشکیل جلسات مناظره با علمای مختلف، دعوت از عالمان مشهور شیعه برای تدریس در مدرسه «لنگر دوازده امام» در احمدنگر، اعمال‌نفوذ بر حکمرانان نظام‌شاهی، تدریس در مدرسه­های مذهبی احمدنگر، حمایت از برگزاری مراسم عاشورای حسینی، تلاش برای برقراری مناسبات حسنه بین نظام‌شاهیان و صفویان و جلب کمک‌های شاه‌طهماسب، استفاده کوتاه‌مدت از تقیه به هنگام خطر و زمینه‌سازی برای مهاجرت شیعیان ایرانی به دکن ازجمله مهم‌ترین فعالیت‌های شاه­طاهر در ترویج مذهب تشیع در فلات دکن بوده است که تأثیرات شگرفی درزمینه حیات علمی و فرهنگی و اجتماعی شیعیان هند بر جای گذاشت.

دانــلود