چکیده:
برخی از فیلسوفان تحلیلی معاصر استدلال‌هایی برای اثبات این‌بودگی در موجودات ارائه کرده‌اند که می‌توان آن‌ها را به دو دستۀ کلی تقسیم کرد. دستۀ نخست، استدلال‌های موسوم به تصورپذیری و  دستۀ دوم استدلال‌های مشهور به پارادوکس چیزم است. تمام این استدلال‌ها به دنبال اثبات ویژگی‌ای غیر‌‌کیفی در اشیا یا هر یک از جهان‌های ممکن‌‌ هستند که این ویژگی می‌تواند به‌نحوی منحصر به فرد آن شیء یا جهان‌ ممکن را از دیگر اشیا یا جهان‌‌های ممکن متمایز سازد. این ویژگیِ غیرکیفیِ خاص، همان این‌بودگی است. در این مقاله ضمن بررسی هر دو دسته از استدلال‌هایی که تاکنون برای این‌باوری ارائه شده، نقد‌هایی را که بر این استدلال‌ها وارد است، بررسی کرده و به این نتیجه رسیده‌ایم که هیچ یک از آن‌ها از منظر مخالفت با این‌باوری خدشه‌‌ناپذیر نیست. از سوی دیگر، با بیان تبعات و چالش‌هایی که مخالف این‌باوری با آن مواجه است به این ارزیابی کلی دست یافته‌ایم که این‌باوری ورای غیرقابل‌قبول بودن و یا دست‌کم قابل مناقشه بودن تمام استدلال‌هایش، ایده‌ای قابل‌پذیرش است؛ زیرا حتی با صرف‌نظر از چالش‌هایی که مخالفان ‌این‌باوری با آن مواجه هستند، این‌باوری برای فهم تمایزات موجودات از یکدیگر تبیینی قابل‌قبول‌تر از ضداین‌باوری به نظر می‌رسد.

دانــلود