چکیده:
امروزه بسیاری از متفکران ایرانی در عرصة مطالعات سیاسی ـ اجتماعی متأثر از اندیشة نسبی‌گرایانة میشل فوکو هستند؛ در حالی‌که به دلیل مبانی ذات‌گرایانه و حقیقت‌گرایانه در اندیشة دینی باید از نگاه نسبی‌گرایانة گفتمانی پرهیز کرد. نفی ازلی و ابدی بودن حقیقت و ناشی دانستن آن از گفتمان‌های خاص، سنخیتی با مبانی و اصول اسلامی و لایه‌های آن ندارد. تن دادن به نسبت هستی‌شناختی، معرفتی و ارزشی این اندیشه با دین و مکتب فکری اسلام سازگار نیست. تنها لایة مورد قبول در اندیشة فوکو ارجاع دادن به یک امر واقع و بیرونی (زمینه) است که این بهره‌برداری نباید به تاریخ‌گرایی و زمینه‌گرایی منتهی شود. اثر حاضر، الگوی تحلیلی میشل فوکو را در مطالعات دینی، در فصل‌های متعددی ارزیابی کرده است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد