چکیده:
با لحاظ «عشق» به هر دو معنی محبت مفرط و شفقت، می‌توان از «عشق معنوی» سخن گفت که عشقی متعالی، نیرومند، فراگیر، نامشروط و موجب رشد معنوی است. مسئله این پژوهش آن است که آیا معنویت‌های نوپدید یا پست‌مدرن، «عشق معنوی» را به همان معنایی به‌کار می‌گیرند که معنویت‌های اصیل به‌ویژه، معنویت اسلامی به‌کار برده‌اند. روش این نوشتار، جداسازی مقام ثبوت یعنی، تحقق خارجی از مقام اثبات یعنی توصیف هنجاری است. در مقام اثبات، آشکار می‌شود که «عشق معنوی» در معنویت‌های نوظهور، قرائتی سطحی و اومانیستی از مفهوم والا، فاخر و کم‌یاب سنتی آن است؛ زیرا ریشه استوار و معقولی برای هستی و هنجار عشق نامشروط، ارائه نمی‌دهند و نیز گاه آن را با کلیشه الهه‌پرستی گره می‌زنند تا مادر - خدا، ملهم عاطفه و عشق شود و گاه با سکس آزاد همراه می‌کنند. در مقام ثبوت، ازآنجا‌که معنویت‌های نوظهور، متناسب با فرهنگ مدرنیته و پست‌مدرنیته، انسان‌محورند و دین به مفهوم سنتی آن را نفی می‌کنند، به‌طبع در ایجاد زمینه‌های عملی برای تحقق عشق در وجود آدمیان ناتوانند.

دانــلود