چکیده:
تحلیل اسلام و آموزه‌های آن برای مستشرقان جذابیت علمی داشته و به ویژه پس از انقلاب‌اسلامی ایران توجه به آموزه‌های اسلام و امامیه رشد فزاینده‌ای به خود گرفت تا جایی که برخی از محققان عبارت«شرق پژوهی» را مترادف با «اسلام پژوهی» دانسته‌اند. از طرف دیگر بررسی آموزه‌های دینی روش و سبکی را می‌طلبدکه از آن باعنوان«روش‌شناسی مطالعات‌دینی» نام برده‌اند. دانشوران شرق‌پژوه تلاش دارند تا از این‌روش‌ها در تحلیل آموزه‌های مهدوی بهره‌برند اما در مطالعات دین پژوهانه و به ویژه نگرش به آموزه های دینی دیگران، نیاز به رعایت اسلوب و مبانی مورد قبول آن‌هاست و به عبارتی یک محقق موظف‌است حداقل‌هایی را در تحقیق آموزه‌های دیگران رعایت کند. این نوشتار تلاش دارد تا با روش تلفیقی و داده‌پردازی توصیفی –تحلیلی، به این سوالات پاسخ گوید که روش‌ مطالعات‌اسلامی در غرب چیست؟ و چه آسیبی در نظریه‌های ارائه شده در برخی آموزه-های مهدویت از طرف مستشرقان وجود‌دارد؟نگارندگان معتقدند که با توجه به فزونی مطالعات-اسلامی و امامیه درغرب نیاز به شناخت روش‌مطالعات آنان امری ضروری‌است و با شناخت آسیب‌های روشی در مطالعات‌اسلامی غربی، می‌توان به سهولت نقد آراء مستشرقان را صورت‌داد و مشخص نمود که اشکال اساسی در تحلیل آموزه‌های امامیه از جانب آنان چیست؟ نتایج حاصله از بحث چنین‌است که مستشرقان عموما از روش تاریخی‌نگری بهره‌برده و تحقیقات آنان دچار آسیب-هایی مانند: «تعمیم‌دادن یک واقعه» ،«عدم توجه به اعتبار متون» ،«برداشت آموزه از کتب دیگران»،«عدم تسلط به زبان عربی» ،«خلط میان اسلام و جامعه مسلمانان» و «عدم توجه به قواعد برداشت آموزه از منابع دینی» است.

دانــلود