چکیده:
پاردوکس دروغگو شامل جمله خودارجاعی است که مدعی کذب خودش است. برای این پارادوکس راه‌حلهای متعددی ارائه شده که بخشی از آنها، کنار گذاشتن زبان طبیعی و استفاده از زبانهای صوری و مصنوعی را راه‌حل اساسی می‌دانند؛ اما تعدادی از راه‌حل‌ها هم سعی دارند این پارادوکس را در زبانهای طبیعی رفع کنند. مسئله این مقاله این است که چرا راه‌حل پل هورویچ به این پارادوکس طبق نظریه حداقلی صدق که در دسته دوم راه‌حلها قرار می گیرد ناقص است. هدف این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفته این است که نشان دهیم ادعای هورویچ مبنی امکان توضیح همه کاربردهای مفهوم صدق با توسل به تمایل ذاتی و زبانی ما به قبول همه نمونه‌های صورت هم‌ارزی کافی نیست. پیشنهاد هورویچ برای حل پارادوکس دروغگو، کنار گذاشتن نمونه های صورت هم-ارزی مربوط به جملات خود ارجاع است. در این مقاله به این نتیجه خواهیم رسید که این پاسخ نه تنها نمی‌تواند جواب مناسبی برای این پارادوکس باشد، بلکه پذیرفتن این راه حل به معنای ناقص بودن تبیین و توضیحی است که تئوری حداقلی درباره مفهوم صدق ارائه می‌کند.

دانــلود