چکیده:
بیشتر متکلّمین معاد را علاوه بر بعد روحانی، مشتمل بر بازگشت دوبارة انسان به عالم مادّه می‌دانند و قائلند که آیات و روایات در این معنی بسیار روشن و این امر از ضروریات دین است. یکی از آیات مورد استدلال ایشان، داستان زنده شدن مرغان به دست حضرت ابراهیم7 است. 
این مقاله صرفاًدر پی اثبات این است که آیة شریفه، نسبت به این ادّعا بی‌ارتباط است و ادعای صراحت، با مشکلات گونه‌گونی روبه‌روخواهد بود. مهم‌ترین اشکال این است که آیة شریفه، کیفیّت زنده کردن را بیان می‏کند نه زنده شدن و در واقع حضرت ابراهیم7 در این داستان، مظهر اسم «المُحیی» خداوند قرار گرفته‏ است.

دانــلود