چکیده:
چرا باید به خداوند باور داشت؟ این موضوع از نظر دینى (الهیاتى) دوباره مسئله آفرین و مناقشه برانگیز شده است. همواره مى توان وجود چنین وصفى را در میان الهیدانان انتظار داشت, اما دوره درست کیشى جدید در تاریخ اندیشه الهیاتى معاصر, تحت سیطره این نگرش بوده است که مسئله باور به خدا مسئله اى مربوط به (ایمان) است; ایمانى که فى حد ذاته نه استدلال پذیر است و نه نتیجه یک فرآیند عقلانى رشد یا تحول انسانى, بلکه صرفاً (موهبتى الهى) است. مسئله باور به خدا به عنوان یک موهبت الهیِ تبیین ناپذیر, داده اى است که منشأ و پیش فرض هر نظام الهیاتى (اعتقادى) است که این مسئله در قالب اصطلاحات بشرى, و قطعاً در قالب اصطلاحات روان شناختى یا جامعه شناختى, فهم و تبیین شود. و همه (براهین اثبات وجود خدا) ـ شیوه اى که در آن برخى از افراد نسلهاى پیشین به این مسئله پرداخته اند ـ از یک سو در حکم فرآورده تفرعنى گناه آلود و از سوى دیگر به منزله مسئله اى کاملاً نامتقاعدکننده براى (انسان متجدد) مورد تحقیر قرار مى گرفتند. اما این اعلام که (خدا مرده است!) آشکار کرده است که امپراتور راست کیش جدید واقعاً هیچ لباسى بر تن ندارد و بنابراین باید یک بار دیگر به طور آشکار به مسئله دلایل به سود باور ـ اعم از دلایل روان شناختى, جامعه شناختى, تاریخى یا مابعدلطبیعى ـ پرداخت.

دانــلود