چکیده:
به رغم شأنیت موجود در حدیث رفع جهت اثبات برائت شرعی در شبهات حکمیه و موضوعیه، اشکال اختصاص آن به شبهات موضوعیه مطرح شده است. منشأ این اشکال نیز ادعای عدم تمامیت مقدمات شمول، به جهت وجود مانعِ تجسم یافته در سیاق است . اشکالی که فرض قوت آن، به ادعای انکار وحدت سیاق از اساس نیز انجامیده است. در حالی که می توان ضمن حفظ یگانگی سیاق، آن را عاری از وصف مانعیت توصیف نمود. این توفیق از رهگذر تعیین دامنه اثرگذاری الفاظ وارد در کلام واحد، جهت تصرف در قطعات سابق و لاحق کلام صورت می پذیرد. که گستره آن به معنای مدلول و نه مصداق آن، امتداد می یابد. ضمن آنکه تدقیق در گونه های مختلف سیاق نیز این زمینه را فراهم می آورد، تا با استعانت جویی از سیاق حالی افزون بر سیاق عقلی و لفظی، انگاره مانعیت از اساس زایل شود. و به تبع آن مقتضی شمول در موصول، بی هیچ مانعی تمام گردد. زیرا دلالت سیاقی مستقر، دلالتی موسّع و غیر منتسب به گونه ای خاص است، که از اندماج دلالت های جزئی و استحصال برآیندی از آنها به ظهور می رسد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد