چکیده:
در مسألة اسماء و صفات خداوند، عده‌ای از حکیمان راه تنزیه پیموده‌اند و شماری در مسیر اعتدال گام نهاده‌اند. قاضی سعید قمی (م. 1107 هـ.ق)، در گروه اول قرار دارد که صفات خداوند را پس از نفی در مقام ذات، در مرتبة الوهیت جای داده‌است. او پس از مشترک لفظی دانستن این اسماء و صفات، ورود آن در روایات را از باب اقرار محض دانسته و آگاهی ما از معانی درست این الفاظ را نفی می‌کند این دیدگاه او را بیش از دیگران به نظریة توقیفیت اسماء و صفات الهی نزدیک ساخته است. قاضی سعید تلاش می‌کند با استفاده از روایات ـ هر چند در تفسیر روایات مبانی خود را به‌کار گرفته است ـ صفات خداوند را به سلب مقابلات بازگرداند. نگارنده در این نوشتار به توصیف دیدگاه قاضی سعید پرداخته و در فرازهایی نگاهی تطبیقی به دیدگاه ملاصدرای شیرازی دارد.

دانــلود