چکیده:
تأویل در عرفان نه به معنای خلاف ظاهر، بلکه به معنای تفسیر باطنی ظواهر قرآنی است، و این هرگز به معنای عدول از ظاهر قرآنی که خود ملاک تأویل است، نمی ‌باشد. سرّ چنین تأویل باطنی در تکثر معانی آیات قرآنی نهفته است که بسیار متفاوت از نگاه نسبیت ‌گرا در قرائت ‌های مختلف از دین می ‌باشد. تأویل باطنی و تفسیر عرفانی از آیات در دو مرحله رخ می ‌دهد: اول، مرحله کشف باطن و دوم مرحله تبیین و تفسیر باطن. در مرحله کشف باطن، پاکیزکی درون و در مرحله تبیین، قدرت و لطافت علمی و عقلانی نقش اصلی را ایفا می ‌کند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد