چکیده:
میرزای قمی، عالم بزرگ شیعی است که به اذعان فقها اندیشه‌ های او در گستره فقه و اصول، تأثیرگذار بوده است، در عرصه فقه سیاسی، دو دیدگاه به او نسبت داده ‌اند: اعتقاد به مشروعیتِ سلطنت (حکومت شاهان) و اعتقاد به عدم مشروعیت سلطنت. اثر حاضر در صدد بیان این دیدگاه است که میرزای قمی بنابر مصالحی با حکومت، تعامل داشته اما هیچ‌گاه برای سلطنت «مشروعیت بالاصاله» قائل نبوده است و به تدریج نظریه سیاسی ایشان به نظریه «ولایت سیاسیِ فقها» تحول یافته است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد