چکیده:
جریان روشنفکری دینی درون حاکمین مهمترین جریانی است که در قالب پارادایم قدرت گرایی جریان روشنفکری بعد از انقلاب اسلامی ایران به خصوص در سالهای اخیر ظهور پیدا کرده است. به طوری که نقش بسیار مهمی در شکل گیری تحولات سیاسی و اجتماعی ایران بعد از انقلاب اسلامی داشته و از آنجا که اجتماع گرایان به خصوص السدیر مک اینتایر معتقدند سنتهای مختلف در جامعه با توجه به دارا بودن ارزشها، عقاید و باورهای متفاوت نسبت به همدیگر همواره در حال رقابت و سایش با یکدیگر هستند. تا با برتری نسبت به رقبای خویش بتوانند نظم سیاسی دلخواه خود را بر اساس باورهای سنت فکری و سیاسی بنا نهند. و در این راستا حتی در سنت فکری خود نیز دست به تحول می زنند و باورهای خود را از دیدگاه دیگری تفسیر و بازتعریف می کنند. و از آنجا که جریان روشنفکری دینی درون حکومت در قالب دو سنت فکری - سیاسی اصلاح طلبی و اصول گرایی در ادبیات سیاسی ایران شناخته می شود نیز از این قاعده اجتماع گرایان مستثنی نیست آنها با ایجاد تحول در سنتهای اولیه خود بعد از انقلاب اسلامی که در جریان راست و چپ سیاسی تعریف می شدند و دارای مبانی فکری و دین شناسی متفاوتی با یکدیگر بودند و به عرصه های سیاسی و اجتماعی گذاشتند. در این بین تعارف و تفاسیر جداگانه آنها از مفاهیم سیاسی بخصوص مفهوم عدالت امری کاملا طبیعی بود چرا که سنتهای مختلف با توجه به مبانی فکری و دینی و نوع تاثیرپذیریشان از مدرنیته و مکاتب مدرن غربی، تفاسیر متفاوتی از مفاهیم سیاسی و به خصوص عدالت از خود ارایه می دهد. سنت اصولگرایی با تقدم عدالت بر آزادی معتقد است که توسعه عدالت در جامعه زمینه ساز آزادی و آزادیهای مدنی است و در واقع تعریفی که اصول گرایان از عدالت ارائه می دهند یک نوع عدالت توزیعی است. و در طرف مقابل سنت اصلاح طلبی با تقدم آزادی بر عدالت معتقد است عدالت زمانی می تواند در جامعه باشد که آزآدیهای مدنی در جامعه وجود داشته باشد در غیر این صورت حرف زدین از عدالت بی فایده است بنابراین تعریفی که اصلاح طلبان از عدالت ارائه می دهند یک نوع عدالت استحقاقی است ما در این نوشتار به طور مفصل به مباحث فوق در طی چهار فصل خواهیم پرداخت.واژگان کلیدی: روشنفکر، روشنفکر دینی، اجتماع گرایی، سنت، تحول، سنتها، اصولگرایی، اصلاح طلبی، عدالت استحقاقی، عدالت توزیعی...

دانــلود