چکیده:
در این رساله زبان دین از منظر علامه طباطبایی با تاکید بر تفسیر المیزان مورد بررسی قرار گرفته است. علامه به این موضوع در هیچ یک از آثارش به صورت مستقل نپرداخته است ولی مسائل زبان دین یا قرن در آثارش پرکنده است. اوصاف مشترک بین خدا و انسان و این پرسش که آیا این اوصاف به همان معنایی که در انسان به کار می روند در مورد خداوند نیز به کار گرفته می شوند؟ یا معنایی دیگر دارند؟ سبب شکل گیری بحث زبان دین شده است. پاسخ علامه به این مشکل معناشناختی اشتراک معنوی میان این اوصاف است. تاکید علامه بر عرفی بودن زبان دین و حاکم بودن منطق محاوره عرفی از یک سو و اشاره به تفاوت های زبان عرف و زبان قرآن از سوی دیگر، نگارنده را به این نتیجه رسانده که زبان دین یا قرآن از منافات ندارد و قابل جمع خواهد بود. در پایان نیز به نظریات مطرح در باب زبان دین مانند زبان نمادین زبان تمثیلی زبان رمزی و غیره به همراه نقد علامه پرداخته شده است. واژگان کلیدی: زبان دین، زبان قرآن، زبان عرف خاص، علامه طباطبایی

دانــلود